OΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΚΟΥΦΑΣ, ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ «ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ». Στέφανος Σωτηριου
ΕΙΣΑΓΩΓΗ:
Επειδή στο ανώτατο εθνικό επίπεδο, δεν έχει ακόμα αποφασιστεί αν και τι θα παράγει η Χώρα στην μετά το μνημόνιο «ανασυγκρότηση» το λένε, (ούτε πρόκειται να αποφασιστεί φυσικά, γιατί από την ανεξαρτησία του 1821 ως σήμερα ΠΟΤΕ δεν υπήρξε κάποιο σχέδιο από την ελίτ της Αθήνας), παρουσιάζω συμπτυγμένα μερικά συμπεράσματα μιας επισταμένης εμβάθυνσής μου στην πολιτική οικονομία και στα οικονομικά των τοπικών κοινωνιών. Στο θέμα αυτό παρουσιάζω μια πρόταση με την οποία θα μπορούσε να υπάρξει μια ανάπτυξη του Κομποτίου και των άλλων κέντρων του Δήμου Νικολάου Σκουφά στα δύσκολα σημερινά χρόνια και στα επόμενα πολύ –πολύ πιο δύσκολα που θα ακολουθήσουν.
Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ «ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ»
Σε μια αγροτική κοινωνία, με πολύ μικρό και διαμελισμένο κλήρο, ξεπερασμένες παραγωγές και έλλειψη νέων, όπως στο Κομποτι, είναι φανταστικά δύσκολο να θεωρήσει κάποιος και ο πιο καλόπιστος, πως θα υπάρξει ποτέ κάποια ανάπτυξη με βάση την Γεωργία. Ωστόσο, η ανάπτυξη με βάση την γεωργική παραγωγή δεν είναι ουτοπία σύμφωνα με την πρόταση που καταθέτω, η οποία θα οδηγήσει και στην αύξηση της απασχόλησης αρκετών νέων, οι οποίοι θα αιμοδοτούσαν τόσο οικονομικα όσο και Δημογραφικά τα χωριά μας, τα οποία δεν έχουν πλέον παιδάκια για να λειτουργήσουν ούτε τα Δημοτικά Σχολεία. Πιστεύω πως όλοι θα παρατηρήσατε ότι στο Κομποτο-Σέλλαδο, σχεδόν το σύνολο των κατοίκων αγοράζει όλα τα κηπευτικά του και πολλά από τα βασικά του τρόφιμα (όσπρια, αυγά, πατάτες, κρεμμύδια…), από τα καταστήματα, τα οποία με την σειρά τους τα εισάγουν από άλλες περιοχές της Ελλάδος. Είναι τουλάχιστον λυπηρό να παρατηρεί κανείς σε μια γεωργική περιοχή, να πωλούνται στα μπακάλικα και στα Σ/Μαρκετ κηπευτικά Καλαμάτας, αυγά Μεγάρων, ροδάκινα Ημαθίας, ακόμα και λεμόνια Αργεντινής, όταν στα χωριά του Νεοχωρίου βρωμάει ο τόπος από τα σάπια κι απούλητα λεμόνια!
Η ΠΡΟΤΑΣΗ:
Η παραγωγή ανθίζει, μόνο όταν υπάρχει το κίνητρο της πώλησης των παραγόμενων αγαθών. Η παραγωγή πορτοκαλιών, τα οποία καταλήγουν στα χαντάκια, είναι ένα αρνητικό προηγούμενο, που εύλογα κάνει τον υποψήφιο αγρότη ν΄ αναρωτηθεί. Και τι να παράγω; Αφού θα έχει την τύχη του πορτοκαλιού! Λυδία λίθος λοιπόν της πρότασης είναι η διάθεση των προϊόντων που θα άρχιζαν να παράγονται στο χωριό, στα πλαίσια της οικονομικής επιχείρησης «Αυτάρκεια».
Έτσι λοιπόν, η Δημοτική αρχή θα μπορούσε να καθιερώσει τον θεσμό των λαϊκών αγορών. Την Δευτέρα στο Κομπότι, την τρίτη στο Νεοχώρι… (Στο Πέτα π.χ. θα μπορούσε να οργανωθεί κοντά στον Κόμβο του Αγ. Δημητρίου, όπου βρίσκεται το σημαντικότερο εμπορικό τρίγωνο του Νομού και θα είχε τεράστια επιτυχία) και τις Κυριακές, μετά την Εκκλησία, σε κάθε χωριό χωριστά.
Στο Κομποτι θα μπορούσε ο παραγωγός νέσπουλων ή κυδωνιών από το Νεοχώρι, ο παραγωγός Καλαμποκιού και χλωρών ή ξερών φασολιών και άλλων οσπρίων από το Κομμένο, ο ψαράς από τον Αγριλο… ακόμα και η γιαγιά απ την Μεγάρχη, να φέρει τ΄ αυγά της να τα πουλήσει. Θα μπορούσαν όλοι αυτοί να έχουν την άδεια τους ως παραγωγοί και να στήνουν πάγκο. Οι άδειες θα είναι ετήσιες, θα αφορούν συγκεκριμένα προϊόντα, τα οποία βεβαιωμένα θα παράγουν οι κάτοικοι των χωριών (και δεν θα τα αγοράζουν για να τα εμπορεύονται- θα παραγονται) και θα δίνονται μόνο στους Δημότες του Δήμου.
Δεν θα μπορεί δηλαδή ο πλανόδιος έμπορος καρπουζιών από τον Πύργο, ή ο ντόπιος έμπορος που αγοράζει από τον Πύργο, να έρχεται στην οργανωμένη τοπική λαϊκή. Εκεί θα πουλάει καρπούζια μόνο όποιος τα παράγει εντός των ορίων του Δήμου Νικολάου Σκουφά. (κι αν υπάρξουν υπερβολικά πολλοί παραγωγοί, θα υπάρξει ποσόστωση και εκ περιτροπής αδειοδότηση-ανά μήνα, ανά εξάμηνο… ακόμα και κοινωνικά κριτήρια). Στο Κυριακάτικο παζάρι, θα μπορούσε να υπάρχει χωρος και για τους Εμπόρους όμως, μια άλλη πληθώρα προϊόντων, όπως ρούχα, παπούτσια, εργαλεία, αλλά πάλι μόνο από επαγγελματίες που δραστηριοποιούνται εντός του Δήμου. Όχι από Κινέζους πλανοδίους….
Οι πωλητές–παραγωγοί, θα πληρώνουν στον Δήμο ένα μικρό τέλος, με το οποίο και ο Δήμος θα έχει κάποιο εισόδημα, αλλά και θα μπορεί να δώσει ένα έκτακτο μεροκάματο σε δυο-τρία εμπερίστατα άτομα, που θα καθαρίζουν τον χώρο των λαϊκών, εργασία κάποιων σεκιουριτυ… κ.λ.π.
Επίσης ο Δήμος θα εκμεταλλευτεί την δραστηριότητα και με μια καντίνα, ένα αναψυκτήριο, μια ψησταριά… Με αυτό το τρόπο δίνουμε ένα ισχυρό κίνητρο στο να αποφασίσει ένας νέος αγρότης να φυτέψει κηπευτικά,..., μέλι, αυγά… αφού θα ξέρει ότι στην λαϊκή θα βγάλει ένα μεροκάματο. Ζωντανεύει κάπως η πρωτογενής παραγωγή, έστω σε μικρή κλίμακα (προτιμότερη από την μηδενική κλίμακα που είναι σήμερα) και γίνεται μια εμπορική κίνηση, από την οποία θα επωφεληθούν δεκάδες άνθρωποι στο χωριό μας και σε κάθε χωριό. Δημιουργούμε έτσι μια αλυσίδα εργαζομένων, που θα φέρουν μια μικρή αύξηση πλούτου στο χωριό μας. ΘΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΝΕΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ, ΘΑ ΓΕΝΝΗΘΟΥΝ ΝΕΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΘΑ ΞΑΝΑΝΟΙΞΟΥΝ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ. ΖΩΗ!!!! Δυστυχώς, θα έχουν απώλεια οι τοματοπαραγωγοί της Καλαμάτας, οι καρπουζάδες του Πύργου και οι παπατοπαραγωγοί της Θήβας με τα, βεβαιωμένα δηλητηριώδη, προϊόντα που μας ταΐζουν! Αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος οικονομικής κι εργασιακής ανάκαμψης σε ένα αγροτικό τόπο.
ΤΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ:
Τα καταστήματα του Δήμου, που πουλάνε ομοειδή προϊόντα (μπακάλικα, μανάβικα), δεν θα αφεθούν να πτωχεύσουν καθότι η λαϊκή θα γίνεται μόνο μια φορά την εβδομάδα σε κάθε χωριό (οι πωλητές θα μετακινούνται κάθε μέρα και σε άλλο χωριό του Δήμου), και την Κυριακή. Θα μπορούν όμως και οι μανάβηδες να έχουν πάγκο στην Λαική επίσης. Ετσι ίσως παρακινηθούν και οι ίδιοι οι καταστηματάρχες να βάλουν στα ράφια τους προϊόντα τα οποία θα παράγονται στην περιοχή του Δήμου μας. Είναι μια μικρή αρχή, μια οικονομική δραστηριότητα μικρής κλίμακας, αλλά ζωτική μπροστά στο απόλυτο μηδέν που ζούμε και θα ζούμε για πολλές δεκαετίες στο μέλλον. Που ζει η άνεργη νεολαία. Που ζει η κοινότητα, η οποία ακούει καμπάνα μόνο όταν πρόκειται για θάνατο. Που ξέχασε τους γάμους και τις γεννήσεις….
***************************
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ- ΑΠΟΡΙΕΣ-ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ…:
Α)Αν μια οικογένεια ή κάποιος μεμονωμένος δημότης, έχει στον κήπο του 10 τοματιές, που θα καρποφορήσουν όλες, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να καταναλώσει ο ίδιος όλο το προϊόν, θα μπορέσει το 1,2-3 …τελάρα που θα του περισσέψουν, να τα βγάλει για πώληση; -- Βεβαίως θα μπορεί κι αυτός να πάρει την άδεια του να διαθέσει το περισσευούμενο προϊόν του. Αυτή άλλωστε είναι η έννοια της αυτάρκειας. Θα ζητηθεί ομως η φορολογική του δήλωση, διοτι δεν μπορει συνταξιουχος ΔΕΚΟ με 3.000 συνταξη να βγαζει ντοματες προς πωληση. Θα προηγουνται οι αγρότες και οι εχοντες μικροτερη φορολογικη δηλωση.
Β) Ένας δημόσιος υπάλληλος, που παράγει ταυτόχρονα ντομάτα, θα μπορεί να πάρει άδεια να την διαθέσει στην λαϊκή; -- Όχι. Άδεια θα παίρνουν οι κατ΄ αποκλειστικότητα παραγωγοί κι επαγγελματίες, οι άνεργοι, οι μικροσυνταξιούχοι και οι νέοι αγρότες. Σκοπός είναι να εξασφαλιστεί μεροκάματο και για κείνους που δεν έχουν. Μόνο σε ειδικές περιπτώσεις, ειδικών προϊόντων, που δεν παράγουν όσοι ζούν από την παραγωγή, θα μπορούσε ένας δημόσιος υπάλληλος να πάρει άδεια. ( π.χ. ενας δημοσιος υπάληλος που παραγει Αβοκαντο για χομπι και δεν υπάρχει άλλος παραγωγός αγροτης στην λαική, τότε θα δικαιουται αυτος να το πουλήσει).
Γ) Ένας συνταξιούχος; -- Ναι, εφ΄ όσον το επάγγελμα του ήταν αγρότης παραγωγός. Και εφ΄ όσον συντρέχουν κοινωνικά κριτήρια. Δηλ. μικρή σύνταξη, ακόμη κι αν είναι ΙΚΑ, μικρή περιουσία, μικρά εισοδήματα, ασθένειες… Με λίγα λόγια, ένας εύπορος συνταξιούχος αγρότης, με πολυτελή κατοικία, αυτοκίνητο, και πλούσια φορολογική δήλωση, που έχει την καλλιέργεια ως χόμπι, ΔΕΝ θα έχει πρόσβαση στις λαϊκές (Αυτός ας πουλήσει στο ελεύθερο εμπόριο)…. Δεν θα παίρνει άδεια. Όλα τα προβλήματα λοιπόν που θα προκύπτουν, θα λύνονται στην λογική των κοινωνικών κριτηρίων ως παραπάνω.
ΥΓ:
* Την ιδέα την συνέλαβα μελετώντας τον Γκάντι και την ιδέα του περί "εσωτερικής, αυτάρκους οικονομίας" των ινδικών χωριών. Μόνο που αυτός δεν περιλάμβανε την πώληση των αγαθών, αλλά ανταλλαγή αγαθού με αγαθό. Δηλαδή πιο πρωτόγονη οικονομική δραστηριότητα. * Δεν έχει εφαρμοστεί πουθενά στην Ελλάδα.
* Άλλες ιδέες περί τοπικής νομισματικής μονάδας (κατάργηση του Ευρώ, διότι αυτό φταίει για όλα, όπως έλεγαν) που σκέφτηκαν κάποιοι στην Κρήτη και στην Μακεδονία, ως μέσον ανάπτυξης των χωριών τους, δεν ήταν απλά ουτοπία, αλλά Ηλιθιότητα (με κεφαλαία).
stevsotiriou@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου